چگونه باغیرت یک فرد سازگار است که خود در خانه بنشیند و همسرش را که مى‏دانست چه بلایى بر سرش مى‏آورند، پشت در بفرستد ؟ 

شایداین سوال درذهن برخی  افراد وجودداشته باشداما بایدتوجه داشت که این تصور  بدون توجه به مقدمات واقعه، قضاوت صحیحى نیست چراکه بعد از رحلت پیامبر اکرم (ص) چندین واقعه اتفاق افتاد و قضیه پشت در رفتن حضرت زهرا (س) در راستا و طول آن وقایع باید بررسى شودکه

 بخشى از این وقایع  به قبل از تجهیز و دفن پیامبر (ص)است که گروهى از مسلمانان در سقیفه بنى ساعده گردآمدند و برخلاف نظر پیامبر (ص) و خداوند، خلیفه تعیین کردند .

 دفاع‏هاى حضرت على (ع) و استدلال و بیانات او در جامعه مدینه آن روز اثر نکردچرا که انان وی  راجوان دانسته  و اهل مزاح واز همه مهمتر ، کشنده سران مکه است و بسیارى از تازه مسلمانان به واسطه کشته شدن بستگانشان به دست‏حضرت على (ع) با وى دشمنى مى‏ورزند; به عبارت دیگر، با تمام امکانات در بى‏اعتبار کردن امیر مؤمنان (ع) کوشیدند . و او را به دفاع از حق شخصى متهم کردند . وتمام سخنان پیامبرومقام حضرت علی (ع) رانادیده گرفته ووی را ازحق خویش عزل کردند .

ودیگر اینکه با توجه به روایات فراوان پیامبر اکرم (ص) در شان حضرت زهرا (س) مردم هنوز به دختر پیامبر (ص) احترام مى‏گذاشتند; حتى بخشى از احترامى که براى حضرت على (ع) قائل بودند به جهت این بود که او همسر حضرت زهرا (س) به شمار مى‏آمد . این که تا آن حضرت زنده بود غاصب‏ها نتوانستند امیر مؤمنان (ع) را به بیعت مجبور سازند و این کار بعد از شهادت دختر گرانقدر رسول خدا (ص) تحقق یافت،

  این سخن گواهى مى‏دهد که دفاع از دین و ولایت - همان گونه که وظیفه هر مسلمانى است - وظیفه شخص دختر پیامبر (ص) نیز به شمار مى‏آید; یعنى حضرت باید از اعتبار خویش براى دین و ولایت مایه مى‏گذاشت و در روشنگرى مردم مى‏کوشید . به همین خاطر ، حضرت زهرا (س) از اعتبار حسن و حسین (ع) نیز مایه گذاشت; دست آن‏ها را مى‏گرفت،  به خانه انصار مى‏رفتند و آن‏ها را به پیروى از دین خداوند و دستور پیامبر (ص) در رابطه با امامت و ولایت ترغیب مى‏کرد .

پس  باید حجت‏بر مردم تمام مى‏شد و اگر آن حضرت در این مساله دخالت نمى‏فرمود امروز گفته مى‏شد، اگر امامت‏حضرت على (ع) حق بود، چرا حضرت زهرا (س) تا پاى جان از آن دفاع نکرد؟

بنابراین بعد از مایوس شدن حضرت امیر (ع) از احقاق - حق خود، وظیفه حضرت زهرا (س) بود که پشت آمده و به غاصب‏ها بگوید: على با شما کارى ندارد و بیعت نخواهد کرد; حتى به آن‏ها بگوید اى مردم من همان زهرایى هستم که مى‏شناسید (صدیقه، طاهره، طیبه، بضعه رسول الله (ص) و . .). من هرگز دروغ نمى‏گویم، پس بدانید خلافت‏حق حضرت على (ع) است و غاصبان عملى ظالمانه انجام داده‏اید و . . . .

این اتمام حجت وظیفه شرعى حضرت زهرا (س) بود و شوهر هرگز نمى‏تواند همسر خود را از انجام واجبات شرعى مثل نماز، روزه، حج واجب و . . . نهى کند چه رسد به واجبى با این اهمیت که از اصول دین است .